จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1593 องค์หญิงดูแปลกๆ
บทที่ 1593 องค์หญิงดูแปลกๆ
องค์หญิงเก้าพยักหน้าเบาๆ “ถ้างั้นคุณรู้ไหม ทำไมวันนี้ฉันถึงให้คนไปเชิญคุณมา?”
วันนี้องค์หญิงเก้านิ่งสงบมากๆ ทำให้หลินหยุนรู้สึกว่าเธอเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เธอไม่ได้ทำตัวหยิ่งยโส ไม่ได้เป็นคนที่เข้าหายาก แม้แต่ความเย็นชาที่อยู่ในตัวเธอก็น้อยลงมากๆ
เหมือนกับพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนกันและกำลังคุยเรื่องหนึ่งอยู่ ส่วนหลินหยุนก็ไม่ได้แสดงความอวดดีและหยิ่งยโสออกมาเหมือนกัน หลินหยุนให้ความเคารพและให้เกียรติเธอเสมอ
เมื่อได้ยินคำถามขององค์หญิงเก้า อันที่จริงหลินหยุนคิดออกบางส่วน แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและส่ายหัวทันที “เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน องค์หญิงเก้าพูดมาได้เลย!”
เมื่อองค์หญิงเก้าได้ยิน เดิมทีดวงตาที่มีความหวังของเธอ จู่ๆก็กลายเป็นความผิดหวังทันที “คุณเป็นคนที่ฉลาดมากๆ คุณสามารถมองทุกเรื่องออกอย่างชัดเจน! ถ้าไท่จื่อได้รับความช่วยเหลือจากคุณ อนาคตข้างหน้า……เขาคงทำทุกอย่างสำเร็จอย่างแน่นอน!”
หลินหยุนยิ้มเบาๆ “องค์หญิงเก้าพูดเกินไปจริงๆ ฉันเป็นแค่ยอดฝีมือแดนจิตปฐมตอนต้นเท่านั้น บางทีฉันอาจจะช่วยไท่จื่อไม่ได้ก็ได้!”
องค์หญิงเก้าพูด “ใช่เหรอ? แดนจิตปฐมตอนต้นไม่ได้อยู่ในระดับที่สูงมากนัก แต่ฉันไม่เคยเห็นยอดฝีมือแดนจิตปฐมตอนต้นที่สามารถเอาชนะแดนจิตปฐมตอนปลายได้ และคนๆนั้นก็ไม่ได้เป็นยอดฝีมือแดนจิตปฐมตอนปลายธรรมดาๆด้วย เพราะเขาเคยสังหารยอดฝีมือแดนดั่งเทพมาแล้ว!”
“คุณสามารถทำเรื่องนี้ได้ ไม่มีใครกล้าดูถูกคุณอยู่แล้ว และคงไม่มีใครกล้ามองคุณเป็นแค่ยอดฝีมือแดนจิตปฐมตอนต้นหรอก?”
“หลินหยุน ถ้าไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ในอนาคตข้างหน้า คุณจะกลายเป็นบุคคลสำคัญมากๆของเขตกลางฟ้าอย่างแน่นอน!”
“และคนประเภทอย่างคุณ ไม่ได้เป็นคนที่ตายง่ายๆอยู่แล้ว!”
“ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจมากๆ!”
“ก่อนหน้านี้ ตอนที่ไท่จื่ออยากจะสั่งสอนคุณ ฉันน่าจะรับปากและให้คุณมาอยู่ฝ่ายเดียวกันกับฉัน!”
“น่าเสียดายจริงๆ ตอนนี้คงไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกแล้ว!”
หลินหยุนแอบพูดอยู่ในใจ เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอะไรออกมาและพูด “องค์หญิงเก้ามองฉันสูงเกินไป ถึงแม้ฉันจะสามารถต่อสู้กับยอดฝีมือแดนดั่งเทพได้ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ต่อสู้กับแดนดั่งเทพได้เท่านั้น! สำหรับการแก่งแย่งชิงบัลลังก์ในอนาคตนั้น ฉันคงช่วยอะไรมากไม่ได้หรอก”
การแก่งแย่งชิงบัลลังก์ จากการคาดเดาของหลินหยุน มันเป็นการต่อสู้ของแดนสู่ธรรมะ มีเพียงยอดฝีมือที่ฝึกฝนถึงแดนสู่ธรรมะเท่านั้น ถึงจะเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนั้นได้
บางทียอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนกลางและแดนดั่งเทพตอนปลายอาจจะเข้าร่วมการต่อสู้ได้บ้าง แต่พวกเขาไม่ใช่กำลังหลักอยู่แล้ว และไม่สามารถส่งผลต่อการแก่งแย่งชิงบัลลังก์อยู่แล้ว
มียอดฝีมือแดนดั่งเทพมากแค่ไหนก็เทียบยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะหนึ่งคนไม่ได้!
หลินหยุนคิดว่าถ้าตัวเองไม่ได้เจอเรื่องที่โชคดีมากๆ เขาจะเข้าสู่ระดับนั้นได้ยากมากๆ
องค์หญิงเก้าพยักหน้าและพูด “คุณน่าจะไม่รู้ ไท่จื่อไม่ได้ขาดแคลนยอดฝีมือที่แข็งแกร่งมากๆค่อยสนับสนุน
เมื่อมองจากสถานการณ์ตอนนี้ มันน่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นยังไง อ๋องบู๊ต้องเลือกที่จะอยู่ฝ่ายไท่จื่ออย่างแน่นอน!”
“เพียงแต่อ๋องบู๊อยู่ในสนามรบหมื่นจักรวาลตลอดเวลา และกลับมาน้อยมากๆ”
“ถึงแม้ไท่จื่อจะได้รับการสนับสนุนจากอ๋องบู๊ แต่เมื่ออยู่ในราชสำนัก อำนาจของเขาก็ดูอ่อนแอเล็กน้อยเท่านั้น!”
“แต่ไม่มีใครกล้าดูถูกอ๋องบู๊! และอิทธิพลของอ๋องบู๊อยู่แล้ว!”
“ตอนนี้ไท่จื่อไม่ได้ขาดแคลนยอดฝีมือในด้านการต่อสู้ แต่ไท่จื่อขาดแคลนคนที่จะช่วยเขาวางแผนต่างๆมากกว่า!”
“ในสายตาของฉัน คุณมีโอกาสสูงมากๆที่จะกลายเป็นคนวางแผนการต่างๆให้ไท่จื่อ!”
หลินหยุนส่ายหัวอีกครั้งและพูด “องค์หญิงเก้าประเมินฉันสูงเกินไปแล้ว!”
องค์หญิงเก้าพูด “คุณไม่ต้องถ่อมตนขนาดนั้นก็ได้!
ไท่จื่อต้องใช้คนที่มีความสามารถอย่างคุณอยู่แล้ว! เพียงแต่ฉันอยากจะเตือนคุณ พรสวรรค์ของไท่จื่อสูงมากๆ พลังของเขาก็แข็งแกร่งมากๆเช่นกัน ทำให้เขากลายเป็นคนหัวแข็งและมั่นใจในตัวเองมากๆ
แต่กลับไม่ฟังคำพูดของใครเลย!”
“นี่คือเหตุผลหลักที่ฉันไม่สนับสนุนเขา!”
“ดังนั้น ถึงแม้คุณจะเป็นคนที่มีความสามารถมากๆ แต่คุณอาจจะไม่ได้ใช้ความสามารถทั้งหมดออกมา!”
“ฉันคิดว่าคุณก็คงไม่อยากจะเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน!”
“วันนี้ที่ฉันเรียกคุณมา ก็เพื่ออยากจะบอกให้คุณทราบ
คุณก็มาหาฉันได้เลย ฉันจะให้โอกาสคุณได้แสดงความสามารถทั้งหมดออกมา!”
ถ้าวันไหนคุณไม่อยากอยู่กับไท่จื่อแล้ว
“องค์ชายสามเป็นคนถ่อมตน
ในสายตาของทุกคน นิสัยของเขาค่อนข้างอ่อนแอ อาจจะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาบริหารบ้านเมืองได้ดี แต่ไม่สามารถขยายบ้านเมืองให้ยิ่งใหญ่ได้
อันที่จริงมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ!”
“แต่เขาก็มีข้อดีที่ไท่จื่อไม่มีเช่นกัน!”
“เขาเป็นคนที่ใจกว้างและมีเมตตา!”
“ถ้าเป็นคนหัวแข็งและมั่นใจในตัวเองมากๆ แต่ถ้าสามารถรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นๆได้!”
“ถ้ามีคนดีค่อยสนับสนุนและให้ความช่วยเหลือ อาจจะทำเรื่องใหญ่ๆสำเร็จก็ได้!”
“เมื่อเทียบกับไท่จื่อแล้ว ตอนนี้องค์ชายสามเหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้มากกว่า!”
“ตอนนี้ราชวงศ์ต้องการคนที่บริหารบ้านเมืองได้ดี ไม่ได้ต้องไท่จื่อที่เป็นคนที่คิดจะขยายบ้านเมืองให้ยิ่งใหญ่!”
“เพราะไท่จื่อเหมือนฮ่องเต้มากๆ!”
“แต่เขาไม่ได้ใจกว้างเหมือนกับฮ่องเต้!”
“ดังนั้น ตอนที่ฉันตัดสินใจเลือก ฉันได้คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว สุดท้ายแล้วฉันก็เลือกองค์ชายสาม!”
“ไม่ว่าเวลาไหน ฉันหวังว่าคุณจะเลือกสิ่งที่เป็นประโยชน์กับตัวคุณเองมากที่สุด!”
หลินหยุนพยักหน้าทันที เขาเข้าใจทุกคำพูดขององค์หญิงเก้าแล้ว
ในเมื่อฉันเลือกไท่จื่อแล้ว ฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจอย่างแน่นอน!”
จากนั้นก็เอ่ยปากพูด “ขอบคุณองค์หญิงเก้าที่ชี้แนะ
“ถ้าเป็นอย่างที่องค์หญิงเก้าพูดจริงๆ ไท่จื่อทำไม่สำเร็จ เหตุผลไม่ได้เกิดจากตัวไท่จื่อเพียงคนเดียว แต่เกิดจากคนอย่างพวกเราที่ช่วยเหลือไท่จื่อต่างหาก!”
“ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ฉันจะเลือกองค์ชายสาม ฉันก็คงช่วยอะไรเขาไม่ได้เหมือนกัน!”
“ทางฝั่งองค์ชายสาม มีองค์หญิงเพียงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว!”
เมื่อองค์หญิงเก้าได้ยิน เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา รอยยิ้มของเธองดงามมากๆ เป็นความงามดั่งภูเขาหิมะที่ละลายแล้ว
หลังจากยิ้มแล้ว เธอก็ถอนหายใจยาวๆออกมาและพูด “ใช่แล้ว ฉันก็คิดเหมือนกัน มีเพียงแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว แต่ว่า……ฉันป่วยหนัก กลัวว่า……ตัวเองจะอยู่ไม่ถึงวันนั้น ดังนั้นฉันก็เลยต้องหาคนมาแทนที่ฉัน!”
“ฉันมั่นใจด้านการมองคนของตัวเองมากๆ!”
“ฉันมั่นใจว่าถ้าวันหนึ่งฉันจากไปจริงๆ คุณจะกลายเป็นคนที่สามารถมาแทนที่ฉันได้!”
“บางทีคุณอาจจะทำได้ดีกว่าฉันก็ได้!”
“หลายปีที่ผ่านมา อันที่จริงฉันหาคนที่จะมาแทนที่ฉันมาโดยตลอด”
“แต่น่าเสียดายที่ฉันหาไม่เจอเลย!”
หลินหยุนพูดเบาๆ “ฉันรู้สึกแปลกใจมากๆที่ได้รับความโปรดปรานจากคุณ! เพียงแต่……โรคประหลาดที่องค์หญิงเป็นอยู่? มันรักษาไม่ได้จริงๆเหรอ? ครั้งนี้หลินหยุนเดินทางจากเขตเหนือมาถึงเขตกลางฟ้า ก็เคยเห็นคนๆหนึ่งที่มีฐานะสูงศักดิ์เหมือนกับองค์หญิงเก้า แต่เธอก็เป็นโรคประหลาดเหมือนกัน!”
องค์หญิงเก้าพยักหน้าและพูด “คนที่คุณพูดถึงคือนางฟ้าปรวนแปรของสำนักเลือนรางใช่ไหม?”
หลินหยุนพูด “ใช่แล้ว !”
องค์หญิงเก้าพยักหน้าอีกครั้ง “โรคประหลาดของฉันกับนางฟ้าปรวนแปรแตกต่างกัน เธอมีโรคประหลาดแต่กำเนิด แต่ฉันเกิดโรคประหลาดทีหลัง แต่พวกเรามีข้อหนึ่งที่เหมือนกัน โรคประหลาดของพวกเราสองคนรักษาไม่ได้!”
“เธออาจจะอยู่ได้อีกนาน แต่ฉันคงจะอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่ปี!”
“ใช่แล้ว เมื่อคุณพูดถึงเธอ ทำให้ฉันคิดออกทันที หลายปีที่ผ่านมา นอกจากคุณแล้ว ฉันก็หาคนที่เหมาะสมจะมาแทนที่ฉันเหมือนกัน หนึ่งในนั้นก็คือนางฟ้าปรวนแปร”
“น่าเสียดายที่เธอเป็นคนของสำนักเลือนราง!”
“และยังเป็นลูกศิษย์อัจฉริยะหมายเลขหนึ่งในรอบหมื่นปีของสำนักเลือนรางด้วย!”
“ถึงแม้ฉันจะมีความคิดแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่สามารถทำให้เธอมาแทนที่ฉันได้!”